مرغ دیدم که به یک باغ به خود می بالید

                                    مرغ دیدم که درون قفسی می نالید

مرغ آزاد چو اندیشه ی من می چرخید

                                    مرغ بیچاره دروون قفسش می زارید

مرغ بیچاره از آن گه که به زندان افتاد

                                    کس ندانست که آواز دلش آزادیست

منم آن مرغ سیه روز که در سینه ی تنگ قفسم

                                    مردم آن روز که در دست تو و این قفسم

نیست من را خوشی و شادی و خوبی حالا

                                    رفته دار و پدر و مادر و هر کار و کسم

   با  همه یارم  و اما  با من   تک نفسم

                                     رفته از یاد همه عشق و هوا و حوصم

   مکن ای مرغ سیه روز ز هر جا نجوا

                                     که در این تیره شبی نیست چراغی پیدا

گر از جان خودت ای دوست شدی سیر دگر

                                      تو  بگو حرفت دلت را  به هوای  . . .

خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو

                                      خواهی تو روی بالا بی مصرف و ابلح شو

                                                     امید فردا